Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Danielle
Dit forum staat op alleen-lezen. Je kan hier informatie zoeken en oude berichten terugvinden, maar geen nieuwe berichten plaatsen.
Naar overzicht van alle forums
Posted on 24 februari, 2010 by goedgelovig
John trekt de deur van jongerenkerk Jesus Is The Rock achter zich dicht. Het is tijd voor eerlijke zelfreflectie.
In het jaar dat volgde ben ik een pijnlijke en eenzame weg gegaan, deels in gesprek met mijn maatschappelijk werker. Ik wilde niet meer afhankelijk zijn van anderen. Ik was mezelf kwijtgeraakt, had geen idee wie ik was en wat ik in het leven wilde. Alles wat ik had nagejaagd bleek nep te zijn. Mijn maatschappelijk werker zei dat ik zelf wél echt was, en dat ik daar naar op zoek moest gaan.
Uiteindelijk kwam ik weer uit bij het kleine, bange jongetje in mij. Die had volledig de macht over me. Ik heb met hem moeten worstelen om mezelf volledig te accepteren, en nog steeds worstel ik wel eens met hem. Maar ik heb geleerd om niet meer boos op hem te worden, niet meer aan hem te twijfelen. Ik haatte hem in eerste instantie, wilde dat gejank niet meer, wilde me niet meer wanhopig voelen, maar het was de enige weg naar acceptatie van mezelf. Ik deed eigenlijk hetzelfde met dat kleine, bange jongetje wat mijn vader altijd deed. Ik sloeg hem, wilde liever niet dat hij er was. Maar hij was er, en het enige wat hij wilde was serieus genomen worden, dat er iemand naar hem luisterde. Een lied waar ik in die tijd veel aan heb gehad is ‘Obsession’ van de CD ‘Live & in the can’ van Delirious. Daar, in de eenzaamheid van mijn kamertje, in het donker, met dat liedje op de achtergrond, durfde ik voor het eerst dat bange jongetje te aanvaarden en hem te koesteren. Net zoals God naast me met me mee zat te huilen, ben ik naast dat jongetje gaan zitten en heb ik hem zijn hele verhaal laten doen. Het deed pijn, maar die pijn gaf me eindelijk de vrede die ik zocht. En ik wist dat het goed was.
Ik ben gesprekken aangegaan met mensen waar ik in de tijd van Jesus Is The Rock mee gebeden had. Sommigen bleken gekwetst te zijn door de dingen die ik had gezegd en daar heb ik zo goed en zo kwaad als het ging geprobeerd mijn excuses voor aan te bieden. Het schuldgevoel zit er nog steeds, al schaam ik me er inmiddels niet meer voor.
“Omdat ik te opstandig was en daardoor de groei van de kerk in de weg zat, werd ik uit de kerk gezet.”
In 2001 heb ik auditie gedaan om te zingen bij Soul Survivor en werd ik aangenomen. Een goede zeven maanden heb ik daar deel uitgemaakt van het team, en ik hoopte met mijn ervaringen en met beide benen op de grond, intern een stukje evenwicht te brengen in een leuke organisatie die naar mijn idee soms wat zweverig was. Ik werd er soms huiverig van de woorden van God die over me heen spoelden (“God zegt tegen mij dat hij vanavond door jou iets bijzonders gaat doen”. Kan God dat dan niet tegen mijzelf zeggen?), maar ik heb er verder een leuke tijd gehad. Na deze zeven maanden gaf ik er zelf de brui aan. Tijdens één van de diensten op Soul Survivor zag ik Matthieu op het podium staan die in Kosovo was geweest, en hij vertelde over de geweldige dingen die God daar door hem heen had gedaan, de doden die waren opgestaan, de mensen die waren genezen, het goudstof dat daar uit de lucht was komen dwarrelen. Matthieu kwam ons vertellen van de naderende opwekking die in Nederland zou komen. Ik had er genoeg van. Ik kón het niet meer en ik wílde het niet meer. Ik wilde me richten op mijn kerk in Harderwijk en het werk dat God daar deed.
In mijn kerk heb ik me vier jaar ingezet als drummer, bassist en zanger, en later als één van de jeugd- en bijbelstudieleiders. Ook hier waren weer dezelfde woorden van God te horen, de profetieën voor een grotere kerk, de opwekking die komen zou, maar ik heb me er niet meer in mee laten sleuren. Ik heb de verantwoordelijkheid gelaten bij de mensen die deze woorden uitspraken. Wel heb ik geprobeerd ze hierop aan te spreken, en natuurlijk heb ik dat op een veel te opstandige manier geprobeerd. Het resulteerde er uiteindelijk in dat ik de groei van de kerk in de weg zat en ik uit de kerk werd gezet. Een jaar later scheurde de kerk en waren ook deze profetieën niet meer dan loze woorden gebleken. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik gelijk had. Terugkijkend klopt het dat ik de leiders heb tegengewerkt en ik snap best dat ze liever zonder mij verder gingen. Tot op de dag van vandaag heb ik er geen behoefte meer aan om me nog bij een kerk aan te sluiten, om dan weer in zo’n systeem terecht te komen. Ik kan ook nog steeds slecht met autoriteit omgaan.
“Ik zie nu dat mijn vader geen grote boeman is, maar zelf heel onzeker. En stiekem is hij best trots op me.”
Het contact met mijn ouders is inmiddels weer een stuk beter. Ik heb ze de eerste twee jaar dat ik op mezelf woonde niet gezien, had daar ook geen behoefte aan. Maar langzamerhand zijn we het gesprek weer aangegaan. Het contact met mijn vader verliep en verloopt nog steeds heel stroef, omdat ik nog steeds boos op hem ben. Ik wilde wel contact met mijn ouders, maar dan ook kunnen praten over alles wat er is gebeurd.
Een jaar geleden zijn mijn angstaanvallen terug gekomen door een gebeurtenis die dit triggerde. Hierdoor heb ik alle nare ervaringen van vroeger weer herbeleefd en dat was onwijs zwaar. Maar het heeft me ook de unieke kans geboden om op een andere manier naar die situaties te kijken en er op een andere manier mee om te gaan. Ik zie nu dat mijn vader geen boeman is, maar zelf heel onzeker. En stiekem is hij best trots op me.
Met mijn broer heb ik nog steeds geen contact. Mijn jongere zusjes zijn getraumatiseerd geweest door mijn plotselinge vertrek uit huis, wat voor mij broodnodig was, maar op hen een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten. Hier heb ik het gelukkig met hen over kunnen hebben en we hebben er samen om gehuild. Ik vind het mooi om naast iemand te mogen plaatsnemen en de pijn met hem of haar mee te voelen. Stiekem hoop ik dat mijn vader ooit nog eens naast mij plaats neemt en met me mee huilt, maar ik ben hier niet meer afhankelijk van.
“Met deze relibiografie hoop ik anderen te helpen.”
Twee jaar geleden ontdekte ik de website Goedgelovig.nl. Ik las het bericht dat TRIN de Amsterdam Arena wilde afhuren omdat ze geloofde dat er een opwekking in Nederland zou komen. Het vulde me opnieuw met boosheid en machteloosheid. Met het schrijven van deze ‘relibiografie’ wil ik er voor mezelf een punt achter zetten. Ik zou mensen graag waarschuwen voor TRIN, maar ik denk dat het weinig zin heeft. Organisaties als deze zijn er altijd al geweest en zullen er ook altijd zijn. Dat neemt niet weg dat ik me verantwoordelijk voel voor de mensen die er heen gaan. Door het schrijven van dit verhaal, en het openlijk toegeven van mijn eigen stommiteiten, hoop ik deze verantwoordelijkheid te dragen. Wat anderen er mee doen is hun verantwoordelijkheid.
JOHN
Filed under: Relibio ‘Ooit Goedgelovig’
http://goedgelovig.wordpress.com/2010/02/24/8-tijd-voor-eerlijke-zelfreflectie/
