Dit forum staat op alleen-lezen. Je kan hier informatie zoeken en oude berichten terugvinden, maar geen nieuwe berichten plaatsen.
Naar overzicht van alle forums
Le Sage:“In diepste zin wil vergeving volgens mij dus niet zeggen: iemand straffeloos laten gaan, maar veel meer: de band met de dader, die door de daad kapot was gegaan, weer herstellen.”
Zou je mij uit kunnen/willen leggen waarom ik de band met de dader zou willen herstellen? Stel dat je kind, partner, vader of moeder is vermoord.
Ik zou die band in zulke gevallen niet willen herstellen.
Maar wat ik me ook bedenk, is: mijn weigering om de band te herstellen is uiteraard door gevoel ingegeven. Hoe rationeel is mijn weigering? Is echte vergeving (mits de andere partij meewerkt) niet rationeler? En om nog verder te gaan: is het wel rationeel om altijd rationeel te willen zijn? Het wegdrukken van gevoelens is tenslotte niet altijd gezond.
moeilijk LeSage, ik heb het voor ogen als iemand op aarde een grote fout begaat , moorden enzo dat men daar voor gestaft diend te worden .ik zou persoonlijk niet gauw kunnen zeggen van jou zonden zijn vergeven , want je heb berouw . Ik denk dat God dat alleen zou kunnen . en mij uit moet leggen hoe ik iemand kan vergeven die een moord begaan heeft.
Nog maar eens een poging om de discussie serieus op gang te krijgen over dit onderwerp. Het gaat in deze draad immers niet alleen om de vraag of mij vergeven kan worden, maar vooral ook wat de gift van vergeving aan mijn persoon betekent / kan betekenen / niet mag betekenen voor het slachtoffer. En daarachter liggen dan weer vragen als: hoe zinvol is vergeving / wanneer maakt vergeving het probleem juist groter en moet je dus ook wel eens niet vergeven worden???
Voor alle duidelijkheid een concreet voorbeeld:
ik ben getrouwd en heb een kind.
In een vlaag van woede mishandel ik ons kind. Het kind wordt levenslang gehandicapt.
Ik krijg daarna oprecht berouw, vraag God vergeving, en -halleluja- God vergeeft mij, ik ben weer zondeloos en straffeloos in zijn ogen.
Nu mijn kind en vrouw.
Zij lijden levenslang onder een onmenselijk verdriet.
Zij zien vervolgens mijn blijdschap over de vergeving van God - en wederom voelen zij zich vervloekt en ongezien. Nu echter niet zozeer door wat ik deed, maar door de houding van God die mij vergeeft, maar het kind diens gezondheid niet terug geeft.
WAT NU????
DAAR gaat het om in dit topic
Ja en dat zijn nou die dingen waar wij als mensen op de aarde totaal niks van afweten . we kunnen gissen , vragen , en we zullen het nooit te weten komen . Daarom zei ik ook wel eens op bijbel . Ik denk en weet wel zeker dat ik echt veel vragen zou hebben aan God . je pieker je hier gek op aarde het ,,>waarom,,< en ,,waarvoor,,
Le Sage als kind kwam ik na de dood van mijn ouders bij een oom en tante in huis en die tante was er erg op tegen om mij in huis te nemen, maar door aandringen van mijn oom en en nog meer fam.ben ik er toch gekomen maar het was onbegrijpelijk en dat vind ik nog steeds hoe liefdeloos zij altijd tegen mij was en ik kon geen kant op. Die vreselijke liefdeloze opmerkingen over en op mij, deden mij de bodem onder mijn voeten weg halen.Mijn hele leven neem ik die frustratie mee.
Bij tijd en wijle heb ik er nog steeds last van, maar het hele vreemde er van is dat toen mijn tante later hulpbehoevend werd, heb ik heel erg over haar ingezeten en was ik bang dat zij naar een verzorgingshuis moest, en ben ik nog altijd dankbaar dat dat haar bespaard is gebleven.
Ik zat er nog meer daar over in dan haar eigen kinderen.
Ja al die nare opmerkingen over en op mij heb ik haar allang vergeven, maar vergeten dat gaat niet.
Ik wil hier bij zeggen dat vergeven niet altijd de bevrijding geeft voor je zelf, wat men veronderstelt .
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's