Bs'd
De kans van toeval
William Dembski, gepromoveerd wiskundige en filosoof, onderwerpt de mogelijkheid dat iets door toevallige mutaties en natuurlijke selectie is ontstaan, aan de kansberekening. „We maken het ons niet gemakkelijk en leggen de lat hoog”, aldus Dembski in zijn boek ”Intelligent Design uncensored”.
Als iets mogelijk is met een kans van 1 op 10exp150 (een 1 met 150 nullen) dan wil hij niet uitsluiten dat het binnen 14 miljard jaar –de ouderdom van het heelal volgens darwinisten– kan zijn gebeurd.
Hij berekent dat getal door de kleinste tijd te nemen die er bestaat, de Plancktijd: dat is 1 gedeeld door 10exp45 (een 1 met 45 nullen) seconden. In 1 seconde passen dus 10exp45 Plancktijden.
Vervolgens hebben wetenschappers berekend dat er 10exp80 (een 1 met 80 nullen) elementaire deeltjes in het heelal bestaan. Ten slotte is 14 miljard jaar gelijk aan ongeveer 10exp25 (een 1 met 25 nullen) seconden. Die getallen met elkaar vermenigvuldigd, leveren op: 10exp45 x 10exp80 x 10exp25 = 10exp150.
Dat betekent volgens Dembski dat het maximumaantal gebeurtenissen in het heelal begrensd is op 10exp150.
De grote vraag is: kan leven spontaan zijn ontstaan? Voor Dembski’s berekening maakt het niet uit of leven op aarde is ontstaan of elders in heelal, want hij betrekt alle elementaire deeltjes bij zijn berekening.
De meest ‘eenvoudige’ cel heeft 250 genen, elk bestaande uit DNA in de juiste volgorde: ze coderen voor zinvolle, complexe informatie. Hoe waarschijnlijk is het dat ze spontaan in de goede volgorde gaan staan? Dr. Carl Werner berekent in zijn boek ”Evolution, the grand experiment” dat die kans kleiner is dan 1 op 10exp10.800 (een 1 met 10.800 nullen). Daarmee is het spontaan ontstaan van leven feitelijk niet mogelijk. Op dezelfde wijze concludeert Dembski dat onherleidbaar complexe systemen –zoals de zweepstaart van een darmbacterie– evenmin spontaan kunnen ontstaan.