Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Eliyahu
Bs'd
http://christenenvoorisrael.nl/actueel/artikelen/27-artikelen/2247-moord-in-de-spookstad-een-les-voor-het-vredesproces
Spookstad Hebron was de titel van een Netwerkdocumentaire die vorige week werd herhaald op de Nederlandse televisie.
De redactie van Netwerk verkeerde blijkbaar in de veronderstelling dat het een meesterwerk in journalistiek betrof dat herhaling verdiende, voordat de rubriek van het scherm zal verdwijnen.
De titel van de documentaire spookte direct door mijn hoofd toen de Israëlische televisie op dinsdagavond 31 augustus jl. bekendmaakte dat vier Israëli’s door Palestijnse terroristen vermoord waren op route 60 nabij Hebron.
“Spookstad Hebron” ging namelijk bijna geheel over het geweld van Joden in Hebron. Dat geweld zou het leven van de Palestijnse Arabieren daar onmogelijk zou hebben gemaakt.
De aanslag op de vier Israëli’s bij Hebron dinsdag, maakte echter opnieuw duidelijk hoe de vork werkelijk in de steel zit in het Arabisch Israëlische conflict. Qua oorzaak en gevolg maar ook qua berichtgeving door een aanzienlijk deel van de massamedia.
Het geweld dat door Arabieren tegen Joden werd gepleegd in Hebron en omgeving is niet nieuw. Maar het ontbrak geheel in de NCRV-documentaire. Dat geweld begon al in de eerste helft van de 19e eeuw, toen tijdens het bewind van Ibrahim Pasha een bloedbad werd aangericht onder de joden van Hebron.
In 1929 vonden 69 Joden de dood tijdens de volgende Moslimpogrom tegen de Joden. Het resultaat was dat er een tijdelijk einde kwam aan de oudste Joodse gemeenschap ter wereld.
Na de Zesdaagse Oorlog in 1967 keerden Joden naar Hebron terug. Voor het eerst in zevenhonderd jaar hadden zij toen toegang tot de grot van de aartsvaders, waar de graven zijn van de Joodse patriarchen. Toen begon ook een nieuwe ronde moorden door Palestijnse Arabieren die dus nog altijd voortduurt. Alleen al tussen 1993 en 2003 kwamen daarbij in totaal 63 Joden om, vele anderen raakten gewond.
Netwerk besteedde geen aandacht aan deze en andere essentiële achtergronden van het conflict in Hebron.
De eieren die boze Joden naar een bus met activisten gooiden en de schop tegen het plaatwerk van de auto van de cameraploeg waren voldoende bewijs om de Joden als de agressors aan te wijzen.
De gesloten winkels van Arabieren in H2, het officiële Israëlische deel van Hebron, waren het bewijs van een georganiseerde Israëlische campagne om de Palestijnse Arabieren uit Hebron te verdrijven, aldus Netwerk.
Gezwegen werd over het feit dat die winkels met toestemming van het Hooggerechtshof door de IDF werden gesloten. Dit gebeurde na de moord op twee Joden en een mislukte aanslag op een groep van vijftig Joodse meisjes.
De zogenaamde verdrijving van Palestijnen uit Hebron wordt overigens weersproken door grootschalige bouw en renovaties door Palestijnse Arabieren aan de oostkant van de voormalige Arabische markt in het Israëlische deel van Hebron (H2).
Yehuda Shaul, een Israëlische activist van de organisatie “ Breaking the Silence”, werd door Netwerk opgevoerd als kroongetuige. Hij moest het bewijs leveren van de Israëlische misdaden in Hebron.
Shaul, die als kind getuige was van een afschuwelijk familiedrama en sinds die tijd getraumatiseerd is, vertelde voor de camera over zijn diensttijd in Hebron tijdens de Tweede Intifada.
Hij was zo eerlijk te vertellen dat de IDF in reactie op Palestijns vuur op lege gebouwen schoot in Hebron. Wat hij niet aan Netwerk vertelde was dat dit Palestijnse vuur gericht was op de burgers van Hebron en Kiryat Arba.
In die jaren werd er soms 24 uur per dag op de Israëlische wijken werd geschoten door Palestijnse milities. Het resultaat was een lange lijst dodelijke slachtoffers onder de Joodse gemeenschap in het gebied. Zo werd de negen maanden oude baby Shalhevet Pass in maart 2001 door een Palestijnse sluipschutter door haar hoofd geschoten.
In die tijd kon je in het gebied Joden zien die met kogelvrij vest en een helm op in hun auto zaten. Kinderen worden sinds die tijd nog altijd in gepantserde bussen naar school gebracht en zieken worden vervoerd in ambulances die lijken op rijdende forten.
De aanslag deze week bewees opnieuw waarom Hebron een spookstad is geworden, die bezoekers doet denken aan een oorlogsgebied. Niet de extremistische acties van een deel van de Joodse gemeenschap in Hebron zijn daarvoor in hoofdzaak verantwoordelijk, maar de lange campagne van moorddadige terreur door Palestijnse Arabieren.
Een nadere beschouwing van deze terreurcampagne maakt nog iets anders duidelijk over het Midden Oosten conflict. Op lindaslog.com, website waar de terreuraanslagen in Israël worden bijgehouden ziet men duidelijk dat na de tekening van de Oslo akkoorden het terrorisme sterk toenam.
De lijst aanslagen tussen 1953 en 1993 bedraagt drieënhalve bladzijden A4-formaat. De lijst over de periode 1993 t/m 2008 is dertig(!) pagina’s lang.
President Obama noemde de aanslag bij Hebron deze week een zinloze slachtpartij. Dit soort aanslagen is echter onderdeel van een goeddoordachte en werkende strategie. De lijst van dertig pagina’s op de lindasog site maakt dat duidelijk.
In periodes dat er sprake is van een status quo situatie zonder vredesinitiatieven is er een sterke afname in de terreur waarneembaar. Zodra er een sprake is van een kans op oplossing van het conflict neemt het aantal aanslagen direct toe.
Dit was het geval tijdens Oslo 1 en Oslo 2 en het werd het best zichtbaar na Camp David 2000. Hamas wordt vaak aangewezen als de stoorzender, maar Fatah en andere terreurorganisaties in het Midden Oosten hanteren dezelfde strategie.
Dit maakt duidelijk wie verantwoordelijk is voor het slepende Midden Oosten conflict en waarom er geen uitzicht is op snelle beëindiging.
Een andere conclusie die kan worden getrokken, is dat Hebron in vele opzichten een soort Madurodam is van het grotere conflict in het Midden Oosten.
Een kleine minderheid Joden probeert te overleven in een plaats waar men een historische en legitieme claim op heeft. Een overweldigende meerderheid Moslims gebruikt terreur, psychologische oorlogsvoering en propaganda om dit onmogelijk te maken.
Het Westen aangevoerd door een aanzienlijk deel van de massa media prolongeren het conflict door de ogen te sluiten voor essentiële factoren en door een “gelijke monniken – gelijke kappen” benadering in het gunstigste geval.
Zolang vredesbesprekingen onder auspiciën van het Westen deze essenties van het conflict niet adresseren zullen die besprekingen vooral een theatervoorstelling blijven.
In dit “theater of the absurd” was deze week een nieuwe tragedie te zien die zes kinderen wees maakte en drie gezinnen verwoestte.
Yochanan Visser is onderzoeker voor Missing Peace
