Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Gonnie
Wie kent dat gevoel het stiefkind van God te zijn, of zou ik daar enig in zijn geweest.?
Dit forum staat op alleen-lezen. Je kan hier informatie zoeken en oude berichten terugvinden, maar geen nieuwe berichten plaatsen.
Naar overzicht van alle forums
Omdat ik ook gedeeltelijk in christelijke gezinnen ben geweest een mee draaide en toen vrij volgzaam was heeft God mij nooit zo geraakt zo anderen er mee omgingen, heb altijd het gevoel van afstand gehad.? Ik ben ook een poosje bij een dominees gezin geweest, ik ging graag met de dominee mee als hij ergens anders moest preken maar dat was omdat hij zo mooi en boeiend kon preken, en toen ik bij hem op belijdeniscatachisatie was, benauwde dat mij zo dat ik toen bij het ontbijt hem vertelde dat ik geen belijdenis wilde doen, hij begreep mij heel goed en het leek wel of het hem opluchte, en dat gevoel van er niet helemaal bij horen is zo gebleven.
Moest onder Theo.
Maar voel je je dan een stiefkind van God??
Volgens mij voel je je dan ergens niet helemaal bij betrokken of niet volkomen geaccepteerd.
Als ik het mag vergelijken: Herv. en ger. samen op weg.
Bij ons in de regio zijn de herv. kerkleden vaak minder in getal dan de gereformeerden en herv. hadden/hebben ozo vaak het gevoel dat ze bij de gereformeerden komen ipv samen opweg.
En soms of vaak is dat een terecht gevoel omdat gereformeerden die indruk ook geven maar even vaak is het enkel alleen maar een gevoel.
Nog een voorbeeldje van mezelf: Wij wonen in een gehuchtje en kerken in een naburig dorp.
Het was en is allemaal goed en prima en fijn en mooi maar TOCH het onmiskenbare gevoel dat we er niet ECHT bij horen.
Is het nou allemaal gevoelsmatig bij je of is het echt??
Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden Theo, als mensen bezield over hun geloof hebben dan kan mij dat diep ontroeren,en dan komt er een golf van liefde in mij naar die persoon zelf, maar ik heb dat niet naar God, daar heb ik niets mee.
Raar maar waar, en ja dan denk ik wel eens ik ben het stiefkind van God, maar ik vraag mij af zijn prikkers die dat gevoel ook hebben.
Gonnie Schreef:
——————————————————-
> Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden Theo, als
> mensen bezield over hun geloof hebben dan kan mij
> dat diep ontroeren,en dan komt er een golf van
> liefde in mij naar die persoon zelf, maar ik heb
> dat niet naar God, daar heb ik niets mee.
Zou je dat graag willen dan? Ik bedoel, bekruipt je een gevoel van jaloezie ( in positieve zin) dat jij dat gevoel niet hebt?
Iets anders wat mij wel vaak bezighoudt : Mij bekruipt ook vaak een gevoel van onechtheid bij sommige (voor mij AL ) te mooie woorden. Heb jij dat ook?
> Raar maar waar, en ja dan denk ik wel eens ik ben
> het stiefkind van God, maar ik vraag mij af zijn
> prikkers die dat gevoel ook hebben.
Ik ben niet zo evangelisch ingesteld,“” Ik heb de Heer ontmoet- Ik voelde de aanwezigheid van de Heer “” Tijdens onze reis naar Israel waren er enigen die ontzettend ontroerd waren op veel plaatsen waar Jezus is geweest, ik had dat niet.
ik ben meer het type van wat ingetogen stil vertrouwen op God, nou ja, stil, ik steek het ook niet onder stoelen en banken, tenslotte preek ik bijna iedere zondag.
Gonnie Schreef:
——————————————————-
> Omdat ik ook gedeeltelijk in christelijke gezinnen
> ben geweest een mee draaide en toen vrij volgzaam
> was heeft God mij nooit zo geraakt zo anderen er
> mee omgingen, heb altijd het gevoel van afstand
> gehad.? Ik ben ook een poosje bij een dominees
> gezin geweest, ik ging graag met de dominee mee
> als hij ergens anders moest preken maar dat was
> omdat hij zo mooi en boeiend kon preken, en toen
> ik bij hem op belijdeniscatachisatie was, benauwde
> dat mij zo dat ik toen bij het ontbijt hem
> vertelde dat ik geen belijdenis wilde doen, hij
> begreep mij heel goed en het leek wel of het hem
> opluchte, en dat gevoel van er niet helemaal bij
> horen is zo gebleven.
>
> Moest onder Theo.
Gonnie, bedankt dat je dit wil delen. Zelf ben ik ongelovig opgevoed en maakte ik de keuze voor God nadat Hij Zich aan mij heeft geopenbaard, toen ik het licht zag, of hoe je dat ook wil noemen.
Veel van mijn broeders en zusters in de Heer zijn veilig opgevoed in christelijke gezinnen en het is een zegen om God altijd zo dichtbij te hebben gehad zoals jij dat ook beschrijft.
Ik voel dat als een gemis en anderen voelen het als een gemis van een krachtige en plotselinge bekering in plaats van een geleidelijke (wat veel vaker voorkomt). Waar het op neerkomt is dat hoe God ook tot ons komt, ieder van ons een stap in het geloof moet nemen om een persoonlijke keuze te maken voor Hem.
Het mooie van het evangelie vind ik dat niemand van ons Gods genade verdiend. De toon is vaak dat iemand die de Bijbelse waarheid niet wil volgen maar moet worden behandelt als de anderen in een bepaalde groep die er ook niet bij horen. Laat dat net mensen zijn waar Jezus voor is gestorven en aan wie Hij alle tijd en aandacht schenkt en schonk om hen te bekeren om zich geborgen te laten weten in God. Jezus houdt van je!
Gonnie Schreef:
——————————————————-
> Omdat ik ook gedeeltelijk in christelijke gezinnen
> ben geweest een mee draaide en toen vrij volgzaam
> was heeft God mij nooit zo geraakt zo anderen er
> mee omgingen, heb altijd het gevoel van afstand
> gehad.?
Als jij dat gevoel van afstand altijd hebt gehad, is het misschien wel dat God dat met jou voorheeft. Misschien ben jij hier wel op aarde om het leven ten volle te ervaren zonder dat God, Jezus of de bijbel daar een plaats in moet hebben.
Dat is overigens nog altijd oprechter dan bijv. een halleluja christen worden omdat je in de hemel wilt komen.
Want in hoeverre zijn bv de halleluja christenen écht geraakt.
> Ik ben ook een poosje bij een dominees
> gezin geweest, ik ging graag met de dominee mee
> als hij ergens anders moest preken maar dat was
> omdat hij zo mooi en boeiend kon preken, en toen
> ik bij hem op belijdeniscatachisatie was, benauwde
> dat mij zo dat ik toen bij het ontbijt hem
> vertelde dat ik geen belijdenis wilde doen, hij
> begreep mij heel goed en het leek wel of het hem
> opluchte, en dat gevoel van er niet helemaal bij
> horen is zo gebleven.
Toch wel interessant dat het die dominee misschien wel opluchtte en heel begrijpelijk.
Er zijn zoveel christelijke stromingen en binnen het christendom zoveel meningen over de bijbel. We hebben de katholieken, protestanten, jehova's, baptisten, evangelisten, messiasbelijdende jodendom en ga zo maar door. En dan worden sommige christenen boos dat je een ongelovige bent en niet gelovig wilt worden. En dat je de bijbel niet voor waar aanneemt. Maar diezelfde christenen hangen een bepaalde “stroming” aan omdat ze zich daarin kunnen vinden. Ze nemen aan wat het “hoofd/de leiding” van die stoming vindt en hoe het “hoofd/de leiding” de bijbel uitlegt. Het wordt van een ander aangenomen. En dat wat ze van een ander aannemen (en niet wat ze zelf ondervonden of bestudeerd hebben) wordt ook vaak hier op de prikborden gedeponeerd als zijnde de Waarheid.
Dus bij wie kan een ongelovige eigenlijk terecht? Veel christenen vergeten dat je ook gewoon in je eentje kan geloven. Dat je niet bij een of andere stroming of kerk hoeft te horen om in God te geloven.
Misschien begreep die dominee wel heel goed dat jij je niet zondermeer bij een bepaalde kerk moest aansluiten. Misschien wordt je ooit wel eens echt geraakt door iets, iemand, een bepaalde gebeurtenis of door iets te lezen. En dan zal het gevoel van er niet helemaal bij horen ook wel overgaan 
En trouwens, er zijn m.i. veel christenen die christen zijn geworden om er maar bij te horen. Hoeveel zullen er niet zijn die christen zijn geworden uit eenzaamheid, uit angst dat ze (weer) in de goot belanden, uit angst dat ze het leven niet aankunnen, uit angst de situatie waarin men zit niet aan te kunnen. Nu hebben ze een veilige haven. Eén grote familie in die stoming bij wie ze “kerken”. Leuke mensen om je heen etc.
Ik blijf er bij dat een ongelovige niet te bekeren is omdat men zegt dat de bijbel waar is of omdat een andere christen zegt dat God bestaat. (buiten de mensen die een veilige haven zoeken)
Een ongelovige zal zich vaak pas bekeren als die werkelijk geraakt wordt. (Neem als voorbeeld Allen. Die is m.i. echt niet bekeerd omdat er prikkers zijn geweest die vertelden dat hij dat maar moest doen.)
Hoewel het voor niemand geldt, vind ik “stiefkind van God” wel leuk gevonden. Het is helemaal niet raar om je zo te voelen tussen het halleluja gebeuren.
Gr. Majorie
