Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Frederik D
Maar creationisme is een blijk van domheid.
Dit forum staat op alleen-lezen. Je kan hier informatie zoeken en oude berichten terugvinden, maar geen nieuwe berichten plaatsen.
Naar overzicht van alle forums
Theo Logisch Schreef:
——————————————————-
> > Maar degeneratie, het verloren gaan van
> genetische
> > informatie, is bewezen in het laboratorium,
> > evolutie is een onbewezen hersenspinsel.
>
> Oh vandaar die verborgen link naar de
> desbetreffende informatie …
> Gedegenereerd wellicht, of toch gewoon een Eliyahu
> hersenspinsel?
Bs'd
Ik kan mijn uitspraken wel onderbouwen:
Bij fruitvliegjes is het volgende experiment uitgevoerd om te kijken of ze genetisch kunnen reageren op zwaartekracht, het zogeheten geotax experiment. Een trechtervormig netwerk van 105 ‘keuze kamers’ was gefabriceerd, onderling verbonden met éénrichtingsdeurtjes. Elke kamer had 2 uitgangen, eentje naar boven, en één naar beneden. Om voedsel aan het eind van het netwerk te bereiken, moesten de vliegjes 14 keer kiezen of ze naar boven of naar beneden zouden vliegen. De vliegjes die bij de bovenste drie kamers uitkwamen en degenen die bij de onderste drie kamers uitkwamen werden geselecteerd en met deze “hoog” en “laag” vliegers werd los van elkaar doorgekweekt en geselecteerd. Na een twaalftal generaties waren er in de hoog-groep alleen maar naar boven vliegende fruitvliegjes en in de laag-groep alleen maar naar beneden vliegende.
Maar nadat de selectiedruk verdween, stabiliseerde in beide populaties het hoog en laagvliegen zich, zodat er weer hoog, midden en laagvliegers kwamen. Echter, bij een experiment waarbij de selectiedruk 600 generaties lang bleef bestaan, en daarna verdween, bleven beide populaties volkomen stabiel. De één als pure hoogvliegers, de andere als pure laagviegers.
Oftewel: Verlies aan genetische informatie: Degeneratie.
Frederik D Schreef:
——————————————————-
> Zelfs degeneratie is een aanwijzing voor …
> evolutie. Als er slechte mutaties zijn, dan is er
> een grote kans dat er ook her en der goede
> mutaties zijn. Maar ja, wetenschappelijke
> kansberekening gaat wellicht boven je keppel.
Bs'd
Wil je het over kansberekening gaan hebben?
Een gemiddeld tot klein eiwit is opgebouwd uit 300 aminozuren. Er zijn 20 verschillende aminozuren, dus er zijn 20 tot de macht 300, (20^300) verschillende mogelijkheden om een eiwit in elkaar te zetten, dat is 10^390. Dat is een 1 met 390 nullen. Dat is in vergelijking met de 10^80 atomen in het heelal, een praktisch oneindig getal.
Aan de andere kant heeft een mens minder dan 100.000 genen (10^5) die een zinnige functie vervullen. Als we er vervolgens van uitgaan dat er 100 miljoen verschillende soorten zijn, (wat aan de hoge kant is) en dat die allemaal 100.000 genen hebben, (wat teveel is), en dat deze genen allemaal verschillend zijn, (wat absurd is, veel genen zijn juist gelijk), en dat er gedurende 5 miljard jaar elk jaar zoveel soorten met elk 100.000 functionerende genen geweest zijn, (wat natuurlijk veels te veel is) dan zouden er in totaal 5 x 10^8+5+9 = is maximaal 10^23 genen geweest zijn.
Het aantal mogelijke eiwitten die geproduceerd kunnen worden door een gen is 10^390.
Dat betekent dat de kans op het ontstaan van 1 functioneel eiwit 10^23 op 10^390, en dat is gelijk aan een kans van 1 op 10^367. En dat is in vergelijking met de 10^80 atomen in het heelal, een oneindig kleine kans.
Een wiskundige Borel heeft gesteld dat iets met een kans van 1 op 10^50, dat dat verwaarloosbaar klein is, en dat je er van uit kan gaan dat dat nooit gebeurt.
De wetenschap heeft die grens menselijkerwijs gesproken bijna oneindig veel hoger gesteld, namelijk op 1 op 10^200.
De kansen waar we hier over spreken betreffende het toevallig ontstaan van eiwitten, zijn ZEEER veel kleiner.
Het moge duidelijk zijn dat blind toeval niet in staat zal zijn om een nuttig functioneel gen te ontwerpen.
Een eiwit-molecueel bestaat uit een groot aantal onderdelen die op een speciale manier gerangschikt zijn. Het aantal manieren waarop die onderdelen gerangschikt zouden kunnen worden is overdreven groot. In het geval van zo'n eiwit-molecuul kunnen we dat grote getal feitelijk berekenen. Isaac Asimov deed dat voor het specifieke hemoglobine-eiwit, en noemde dat het Hemoglobine Nummer. Het heeft 190 nullen. Dat is het aantal manieren waarop de bitjes van hemoglobine opnieuw gerangschikt kunnen worden zodat het resultaat geen hemoglobine meer is. In het geval van het oog kunnen we die berekening niet maken zondere een heleboel veronderstellingen in te bouwen, maar we voelen intuitief aan dat daar nog zo'n stompzinnig groot getal uit komt.
Richard Dawkins, Climbing Mount Improbable.
De kans dat 1 eiwit dat uit 100 aminozuren bestaat door toeval onstaat, is 10^ -130. Probeer maar niet om je dit getal voor te stellen, of het te vertalen in bekende grootheden. Laat eenvoudig het idee maar varen om op goed geluk eiwitten te maken. Zelfs als de hele wereldbevolking je zou helpen door dag en nacht te werken met de ongelooflijke sneheid van een miljoen eiwitten per seconde, zonder ooit tweemaal hetzelfde eiwit te maken, dan zou het hun nog altijd 10^107 jaar kosten, ofwel meer dan 5.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000 keer de geschatte leeftijd van het heelal, om alle mogelijke combinaties tevoorschijn te toveren.
Genoeg hierover, het is nu wel duidelijk.
Christian de Duve, “De Levende Cel”, deel 2.
Christian de Duve is prof emeritus in de biologie en ontvanger van de nobelprijs voor geneeskunde: http://nl.wikipedia.org/wiki/Christian_de_Duve
